Yürümeye devam ederken, Dur’makta bir eylemdir. Her eylemimiz bir sonuç doğururken , Durmak unuttuğumuz nefesi almayı hatırlatır. Tuzaklar ile çevrili etrafında , en kıymetli öğreticinin seni zorlayan , kurtulmak için çabaladığın yerler olduğunu anlamanı sağlar Dur’mak. Dümdüz bir yol da mümkündü elbet . İstikameti apaçık verirdi de üstelik , çünkü her yol biter . Ya amaç yolu değil de Kendini bitirmekse ? Ya sen bitmeden hala start çizgisinde bekliyor hâl de buluyorsan kendini ? Ya bittiğin yer de yeniden doğuyorsan ?

Eskici bugün geçti, Dinazorlar bugün ayak bastı toprağa. O kelebek bugün uçtu. Sen bugün doğdun. O bugün öldü. Çocuk bugün yürüdü. Bebek bugün emekledi. Taşı kuyuya bugün attı. İlk damla toprağa bugün düştü. Kar bugün yağdı. Tohum bugün, fidan bugün, ağaç bugün, her bir dalda solan yaprak, vakti gelip düşen yaprak..

Her gün giyinir insan, Giydiğine soyunur. Maskeler benliğini, Kendine bir Ben seçer. Görünüründen korkar, Görünmez olmak ister. Düşler hep uzakları, Uzaklar yakın olur. Sığ sularda gezinir, Derinlerde boğulur. Akla erişmek ister, Kalp peşinden kovalar. Boş bir sayfa verilir, O içini karalar. Gün doğar, güneş olur. Ay doğar , gece olur. Bakar durur zaman, Akar gider zaman. Bugünden yarına, Yarından bugüne. An kaybolur zamanda, Zaman kaybolur An da.

Ayn’a- M.Ö 1. Yy ‘da ilk Mısır topraklarında , 4yy ‘dan sonra ise Mezopotamya ‘da insan yapımı aynaların kalıntılarına rastlanıyor. İnsan neden ayn’a’ya bakmak istedi ? Bakarken neyi görmeyi bekledi ? Kendini deneyimlemek? Yaratımı görmek ? Kendini onaylamak ? Kendini izlemek ? Keşif ?